Co zrobić, gdy rodzice się denerwują, dlatego że ich dziecko lubi chodzić do szkoły?

Rozmawiałam dziś ze znajomą nauczycielką, która uczy w klasach 1-3. To zaangażowana i otwarta na innowacyjne rozwiązania osoba, która wie, jak wiele zależy od panujących w klasie relacji. Dlatego bardzo o nie dba. Nie ocenia, nie daje kwiatków ani słoneczek, nie popędza, ale dla swoich uczniów przygotowuje ciekawe, inspirujące zadania, które są dla nich prawdziwymi wyzwaniami. Dzieci na lekcjach intensywnie pracują i jak twierdzi moja znajoma (dodam, że ma ogromne doświadczenie) robią szybkie postępy. Na lekcjach wszystkie się angażują, każde rozwija się na miarę swoich możliwości. Dzieci tylko raz w tygodniu dostają obowiązkowe zadanie domowe, ale jeśli chcą, mogą w domu kontynuować to, co zainteresowało je w klasie. I wiele to robi. Tradycyjnych uzupełnianek z zeszytów ćwiczeń w ogóle nie ma, bo zdaniem mojej znajomej, po co dzieci mają uzupełniać luki w zdaniach, jeśli potrafią pisać swoje własne teksty. Jej zdaniem dużo lepsze są wymagające zadania na wyższym poziomie, o ile tylko dzieci sobie z nimi radzą.

Można by pomyśleć, że w takiej sytuacji rodzice powinni być zadowoleni. Dzieci lubią się uczyć, lubią szkołę i chętnie do niej chodzą, a popołudnia są czasem przeznaczonym na życie rodzinne, rozwijanie zainteresowań, ruch i czas spędzany na świeżym powietrzu.
Niestety nie wszystkim to się podoba. Są takie osoby, u których właśnie to pozytywne nastawienie do szkoły powoduje zapalenie się czerwonej lampki. Jeden z takich rodziców zakomunikował mojej znajomej, że bardzo denerwuje się faktem, że dziecko tak pozytywnie opowiada o tym, co dzieje się w szkole. Jego zdaniem oznacza to, że jego córka w szkole się nie uczy. Więc tata oczekuje:

1. Więcej sprawdzianów i testów
2. Ocen
3. Większej presji
4. Więcej „nauki”, mniej „zabawy”